Plebania jest częścią świetnie zachowanego barokowego zespołu architektonicznego ufundowanego przez hetmana Jana Klemensa Branickiego.
Kompleks w Tykocinie to pierwszy w Polsce wybitny przykład adaptacji palladiańskiej koncepcji założenia pałacowego do architektury sakralnej. Rozwiązanie to, stosowane szerzej dopiero w II poł. XVIII wieku, czyni tutejsze założenie unikatowym w skali kraju. Całość dopełnia barokowo-rokokowe wyposażenie o wysokich walorach artystycznych.
Kościół oraz zabudowania parafialne powstawały w latach 1742–1751 z fundacji Jana Klemensa Branickiego, według projektu Tomasza Bellottiego. W 1748 roku rozpoczęto budowę plebanii oraz wzniesiono mur okalający teren przykościelny. Autorem projektu bramy z popiersiami czterech ewangelistów był Jan Henryk Klemm.
W kolejnych latach kompleks był rozbudowywany i przekształcany - m.in. w latach 1769–1771, według projektu Kazimierza Nowickiego Jr., kiedy Branicki ufundował seminarium dla kleryków diecezji łuckiej.
Historia obiektu jest także naznaczona trudnymi wydarzeniami: odebraniem parafii misjonarzom po powstaniu styczniowym czy zniszczeniami II wojny światowej.
W XX wieku kontynuowano prace konserwatorskie - m.in. w latach 1910–1911, kiedy Władysław Drapiewski odnowił barokową polichromię i przeprowadził prace malarskie w nawach i kaplicy.

