Zwiedzić można było kilka pomieszczeń. Największe wrażenie robi Sala Wielka na I piętrze oraz Pokój Ogrodowy i Pokój Trejażowy na parterze. Piękne malowidła ścienne, kwiaty jak żywe, intensywne kolory. Każdy wychodzi stąd zachwycony.
- Przyszliśmy z żoną zobaczyć pałacyk. Jesteśmy zachwyceni. Nie spodziewałem się, że na ścianach są takie piękne malowidła. Te kolorowe papugi, altanka, kwiaty. Wszystko jest przepiękne - mówi pan Marian, zwiedzający.
Pałacyk Gościnny, zamykający oś białostockiej ulicy Kilińskiego, wybudowany został w ostatnich latach życia hetmana wielkiego koronnego Jana Klemensa Branickiego. Niestety, wielki mecenas nie doczekał ukończenia prac - w chwili jego śmierci, czyli w 1771 r. gotowa była bryła pałacyku. Do dziś nie wiadomo, jakie miało być ostateczne przeznaczenie tej inwestycji.
Przez kolejne dziesięciolecia wnętrza były aranżowane według doraźnych potrzeb. Pałacyk bywał nawet przebudowywany. Nie zmieniła tego nawet odbudowa na przełomie lat 40. i 50. XX wieku po wojennych zniszczeniach. Mieściły się tu początkowo muzea, później zajęli go architekci z Politechniki Białostockiej, wreszcie zaczęto udzielać tu ślubów.
Dopiero na początku obecnego stulecia Pałacyk doczekał się gruntownego remontu. Na podstawie programu przygotowanego przez znanego białostockiego historyka sztuki, księdza Jana Niecieckiego, stworzone zostały wnętrza takie, jakie mogły powstać w czasach hetmana, Jako wzorce posłużyły tu podobne obiekty z epoki, a także wystój i wyposażenie innych nieruchomości Branickiego.
Na specjalne zamówienie powstały nie tylko dekoracje ścienne, ale również meble, wykonane według technologii i na podstawie wzorów z epoki. Dotyczy to także zasłon i wszelkiego rodzaju lamp, kinkietów tudzież żyrandoli, choć oczywiście w tym przypadku świece zastąpione zostały oświetleniem elektrycznym.
