W pawilonie włoskim prace obejmowały m.in. ułożenie czarno-białej posadzki, ułożenie stopni z piaskowca, wykonanie tynków, malowanie ścian i sufitów, wykonanie pokrycia dachu i obróbek blacharskich na attyce i gzymsach, uzupełnienie detalu architektonicznego. Remont ogrodzenia polegał m.in. na pomalowaniu muru, uszczelnieniu pokrycia, renowacji krat, wzmocnieniu fundamentu.
Zespół pałacowo-ogrodowy Branickich tworzy zawarty i harmonijny kompleks rezydencjalny, w skład którego wchodzi pałac z zabudowaniami pomocniczymi oraz ogród (górny i dolny). Projekt ogrodu opracowano w 1732 roku, jego realizacja trwała wiele lat. W czasie II wojny światowej pałac został spalony, a ogród całkowicie zdewastowany. Powojennej odbudowie zespołu pałacowego, prowadzonej przez Stanisława Bukowskiego, towarzyszyła rewaloryzacja ogrodu pod kierunkiem prof. Gerarda Ciołka.
Pawilon włoski został wzniesiony prawdopodobnie w latach 60. XVIII wieku. Obecny pawilon z okazałymi filarami jest rekonstrukcją zrealizowaną w 1959 roku. Ogrodzenie zespołu rezydencjonalnego Branickich wykonano stosunkowo wcześnie, być może nawet w latach 30. XVIII wieku. Było to ogrodzenie na niektórych odcinkach murowane, na innych - drewniane. Obecny mur ogrodzeniowy, na odcinku od pawilonu włoskiego do narożnika przy ul. Akademickiej, pochodzi z czasów powojennej odbudowy.
Źródło: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Białymstoku
