Finisaż wystawy "Bezkres Sybiru". Wstęp jest wolny

Oprowadzanie kuratorskie po wystawie czasowej „Bezkres Sybiru”
29 czerwca 2025, godz. 13.00

Wystawa „Bezkres Sybiru” to opowieść o Sybiraczkach i Sybirakach, którzy doświadczyli przymusowych deportacji w głąb Związku Sowieckiego. Ich losy – przejmujące, pełne bólu, ale będące też świadectwem wielkiej siły i wytrwałości – stały się inspiracją dla współczesnych twórców: artystów i artystek związanych z Instytutem Sztuki na Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej.

Wystawa ukazuje tematykę zesłań przez pryzmat sztuki współczesnej i stanowi opowieść o fizycznych i symbolicznych granicach ludzkiej wytrzymałości, ale również o bezkresie wiary i nadziei. Każde z prezentowanych dzieł powstało w dialogu z osobistymi historiami Sybiraków i Sybiraczek, którzy podzielili się swoimi wspomnieniami i przeżyciami.

Podczas oprowadzania po wystawie, Ewelina Kamieńska i Kamil Kopania – kuratorzy wystawy – opowiedzą o procesie jej powstawania, artystycznych koncepcjach oraz niezwykłych spotkaniach z Sybiraczkami i Sybirakami – świadkami historii, którzy współtworzyli ekspozycję.

Wstęp wolny – bezpłatne wejściówki dostępne w kasie Muzeum.

Działanie artystyczne „Ziemia nie zapomniała wiosny”
29 czerwca 2025, godz. 14.00–17.00

Po zakończeniu oprowadzania kuratorskiego, od godziny 14.00, odwiedzający Muzeum Pamięci Sybiru będą mogli wziąć udział w wyjątkowym działaniu artystycznym przygotowanym przez Aleksandrę Jakuć – artystkę, której praca również jest eksponowana na wystawie „Bezkres Sybiru”. Jej interwencja artystyczna, zatytułowana „Ziemia nie zapomniała wiosny”, będzie miała miejsce w hallu na pierwszym piętrze.

To właśnie tam uczestnicy zostaną zaproszeni do wspólnego, twórczego działania – tworzenia symbolicznej łąki pamięci i nadziei. Instalacja będzie miała formę interaktywnego procesu, w którym każdy z odwiedzających będzie mógł pozostawić swój osobisty ślad, sięgając po rośliny – krwawnik, dziewannę, lebiodkę czy bylicę – i odbijając je za pomocą farb w odcieniach zieleni na przygotowanej powierzchni. Proste gesty, jak naniesienie farby na roślinę i przyłożenie jej do podłoża, staną się aktem pamięci, wyrazem czułości wobec przeszłości i świadectwem siły natury, która – tak jak człowiek – potrafi przetrwać najtrudniejsze warunki.

Rośliny wybrane do tej akcji nie są przypadkowe – rosną zarówno na Syberii, jak i na Podlasiu, co czyni je znakiem łączącym dwa światy: miejsce wygnania i dom rodzinny. Ich obecność symbolizuje ciągłość życia, odporność i odradzanie się. Zieleń, dominujący kolor działania, niesie ze sobą nadzieję, świeżość i uzdrowienie. W geście odbicia roślin – prostym, a jednocześnie niezwykle znaczącym – zawiera się pragnienie, by pamięć o cierpieniu przekształcić w coś, co daje siłę i łączy ludzi we wspólnym przeżywaniu historii.

Wstęp wolny.